Woestijnen, Bergen & Paleizen

Ahmednagar - Mumbai - Ahmednagar - Pune – Delhi – Agra – Fatehpur – Jaipur – Pushkar – Udaipur – Mumbai – Ahmednagar

´This is a fucking crazy country, isn’t it?!´

Terwijl jullie je waarschijnlijk bevinden tussen de laatste resten pepernoten, opengepakte sinterklaas cadeautjes en klaargelegde winterhandschoenen schrijf ik jullie vanuit het zonnige en altijd kleurrijke India. Het gaat goed met me. Heel goed zelfs.

Het schrijven van een blog is voor mij altijd een goed moment om terug te blikken en stil te staan bij alles wat ik in de afgelopen weken heb meegemaakt. Te beginnen met het Malala Event in Mumbai. Na de nodige hectiek (lees: het Indiase verkeersoerwoud, een missende geluidsinstallatie, ontbrekende registratieformulieren en een last-minute cancelling van de belangrijkste gast) stroomde het publiek binnen. De mensen bleven maar komen en tegen alle verwachtingen in was er ruim 1800 man aanwezig. Het gala was een doorslaand succes wat niet mogelijk was geweest zonder alle ´Indiase Malala’s´ die dapper genoeg waren om hun verhaal te vertellen.

Twee dagen na het event is de #HerVoice campagne begonnen en hebben we keihard gewerkt om geld in te zamelen, bewustzijn te creeeren en onze petitie te verspreiden. Inmiddels hebben we 21000 handtekeningen verzameld en is de campagne wegens succes verlengd tot 17 december. Het is dus nog niet te laat om te tekenen!
http://change.org-p-give-india-back-hervoice/

Tijdens de campagne hebben we Diwali gevierd; het festival van licht en familie. Het kerst en nieuw jaar van India. De campus van Snehalaya veranderde langzaam in een slagveld vol bommen, rotjes, vuurpijlen en sterretjes. Gekkenhuis. Kinderen van 3 die met vuurpijlen rondslingeren en massamaaltijden vol met mierzoete lekkernijen.Na Diwali ben ik letterlijk ingestort en heb ik drie dagen op bed gelegen. Slapen, slapen, slapen. 5 verschillende medicijnen voorgeschreven gekregen die ik vervolgens allemaal weer heb uitgekotst, blijkt dat er 4 voor totaal andere klachten waren.... Het hoort er allemaal bij.

Op de dag van de aanslagen in Parijs vierde wij nationale kinderdag; draaimolens, springkussens, muziek, optredens, popcorn & natuurlijk speeches. Lachende gezichten en gekleurde wensbalonnen die de lucht in vlogen, in mijn gedachten naar Parijs.

Na alle drukte van Diwali en Kinderdag stond het energielevel overal op het niveau van nieuwjaarsdag en heb ik mama opgehaald vanaf het vliegveld in Pune. Emotionele ontlading en daarna het besef dat we écht samen zijn. In 3 dagen heb ik mama alle projecten van Snehalaya laten zien en haaraan iedereen voorgesteld. Yoga lessen gevolgd, andere NGO’s bezocht en zelfs een heuze sightseeing tour gedaan door het ‘altijd bruisende’ Ahmednagar! Vervolgens zijn we doorgereisd naar Pune om vanuit daar het vliegtuig te nemen naar Delhi. Om mama niet een tweede trauma te bezorgen hebben we Delhi overgeslagen en zijn we direct doorgereisd naar Agra. De volgende morgen vroeg opgestaan om de enige echte Taj Mahal te zien. Magisch mooi in de ochtendmist en ondanks alle selfiemakende toeristen echt wel heel uniek!

Na de Taj Mahal in Agra en de forten in Fatehpur als de volgende bestemming Jaipur, de roze stad. Jaipur is het India wat ik altijd voor me zag: kleurrijke markten, roze gebouwen, vliegerende kinderen op de daken, verborgen tempeltjes & gele taxi’s. De ranzigheid, de chaos, de geuren, de kleuren, de spiritualiteit, de mensen, de gekte, de rust. Ik ben er verliefd op. Na een uitzicht over de hele stad koffie gedronken in een traditioneel koffiehuis en de dag afgesloten met een bollywood film (inclusief live commentaar van een uitzinnig publiek)in een giga bioscoop. De volgende dag het Amber Fort bezocht en bij toeval terecht geraakt in de opnames voor een nieuwe Bollywood film. Toen wij langsliepen kwam de filmregisseur naar mij toe om te vragen of ik wellicht een klein rolletje als toerist wilde spelen. Daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen! Hoewel ik alleen maar een olifant hoefde te aaien en ik waarschijnlijk niet meer dan 2 seconden in beeld ben kan ik nu wel met trots mededelen dat ik mijn debuut heb gemaakt als actrice in de bollywood industrie!

Vanuit Jaipur door naar Pushkar. Na een busreis van 3 uur werden we door de bus gedropt in ´the middle of nowhere´: woestijn, kamelen, verlaten reuzenraden, nomaden & koortdanseressen. Een verlaten circus. Geen auto riksja’s aanwezig dus met de kamelenkar naar ons hotel gebracht. Na even bij te zijn gekomen zijn we naar de camel fair gegaan. Officieel was het al afgelopen, maar zelfs de nasleep was nog overweldigend. 10000 kamelen in felgekleurde versiering, muziek in de straten, massamarkten & kermis attracties. Na alle hectiek van de fair belandden we langs het heilige meer. Mensen wassen er zich, er klinkt gezang vanuit de tempel en er drijven lotusbloemen op het water. De energie die er hangt is moeilijk in woorden te vangen. In het daglicht is het badritueel nóg indrukwekkender. Honderden opstuifende duiven, felgekleurde saries in het water, apen over de witte daken en mannen met lange baarden in oranje gewaden. Vanaf een dakterras hadden we uitzicht over het hele meer en overviel ons een ultiem vakantiegevoel. Feitje van de dag: in 1 straat apen, honden, kippen, varkers, kamelen én geiten gespot. Het kan allemaal in India.

Na twee dagen in het heilige, relaxte en hippie-achtige Pushkar op naar Udaipur, de stad van de romantiek. De busreis was alles behalve ontspannen, maar een ervaring op zich. Omringt door mannetjes die óf iets van je willen, óf stompzinnig tegen je aan beginnen te praten óf 5 cm. voor je voeten tuffen 3,5 uur gewacht tot de bus eens aan kwam kachelen. Na het nodige geduw en getrek twee zitplaatsen verovert (de stoelnummers op ons ticket bleken niet te bestaan) begon de bus te rijden. Onderweg werd er nog zo’n 7 keer zonder duidelijke reden gestopt, in de stoel voor ons een poepluier afgeveegd met een moeders jurk, lekker ranzig gerocheld door de man in de sleeper boven ons en een plaspauze gehouden in een gezamenlijke plasruimte met 4 vrouwen naast elkaar. Bij het afzetpunt stond de taximaffia alweer klaar om ‘vrienden’ met ons te worden en waren we te moe om nog energie te steken in een onderhandeling om de taxiprijs.

Gelukkig werd alles de volgende ochtend goed gemaakt met een adembenemend uitzicht over de stad. Udaipur wordt gekenmerkt door schitterende meren, koninklijke paleizen, schone straten (!), vriendelijke mensen en romantische bootjes. We hebben het grootste paleis van Rajasthan bezocht, een privé rondleiding gekregen van de man die 30 jaar geleden een whiskey inschonk voor Roger Moore (James Bond 007, Octopussy), zijn getuige geweest van één van de duurste bruiloften in India, hebben kleren op maat laten maken en illegaal gezwommen op het dakterras van een 4 sterren hotel.
Udaipur was het perfecte eind van een perfecte vakantie!

Een lege hotelkamer
De ventilator draait
Mama uitgezwaaid

Na alle luxe en gezelligheid van onze Rajasthan trip was ik bang dat het lastig schakelen zou worden om weer terug in het normale ritme te komen bij Snehalaya. Echter, mijn terugkomst in Snehalaya was hartverwarmend en voelde als thuiskomen. Mijn laatste twee weken hier zijn ingegaan. Langzaam begin ik nu met het afronden van de lopende projecten in de school en het aftellen van de dagen. Aan afscheid nemen kan ik nog even niet denken, maar ik weet ook dat het goed is om door te gaan. 20 december vlieg ik naar Sydney en het is nu nog één groot vraagteken waar en met wie ik kerst en oud&nieuw ga vieren.

Het leven lacht me toe en ik ben klaar voor een volgend avontuur! Maar voor nu geniet ik nog even met alle teugen die ik in me heb van Snehalaya en India.

LIEFS,
Hanne