Epiloog

Da Nang - Saigon - Mumbai - Pune - Ahmednagar - Mumbai - Dubai - Amsterdam - Arnhem

''Give the ones you love wings to fly
roots to come back
and reasons to stay. '' - Dalai Lama

Ik ben inmiddels alweer ruim een maand terug van mijn grote avontuur. Het is moeilijk uit te leggen hoe ongelofelijk snel het weer normaal is om hier te zijn. Het gevoel te hebben dat ik nooit weg ben geweest; uit gaan met mijn vriendinnen, fietsen over de dijk, hagelslag als ontbijt, puberpraat van Ties en Juul, korting bij de HEMA, zwemmen in de Rijn.. Alles voelt zo vertrouwd.
Tegelijkertijd kunnen de kleinste geuren, geluiden of beelden me in een flits terug brengen naar herinneringen van andere werelden.
Ik heb veel van jullie al meermaals in mijn armen gesloten en misschien zijn jullie mijn reisverhalen al lang zat. Toch voelde ik de behoefte om voor de allerlaatste keer een blog te schrijven: Een epiloog van een voor mij absurd mooi jaar.

Vanuit Vietnam ben ik naar India gevlogen. Na een aantal snikhete en hectische dagen in Mumbai (inclusief een derde Engels test) kwam ik aan in Snehalaya waar ik met enorm veel liefde werd ontvangen door alle kinderen en werknemers. De opeenvolgende drie weken heb ik gewerkt als assistent voor drie verschillende projecten over communicatie & social media, huiselijk geweld tegen vrouwen & mentale gezondheid. Door deze positie was het mogelijk om op de meest unieke plekken te komen, bijzondere levensverhalen te horen en veel te leren over organisatie. Drukke werkdagen werden gecombineerd met yogasessies in de ochtenden en Indiase etentjes in de avonden. Voordat ik het doorhad stond ik voor de tweede keer met tranen in mijn ogen de kinderen uit te zwaaien en was ik op weg naar Mumbai voor mijn laatste vlucht.

De terugreis was stressvol omdat mijn vlucht via Istanbul vloog en er diezelfde nacht een aanslag had plaatsgevonden op het vliegveld. Na nachtelijke telefoontjes met het thuisfront, een geannuleerde vlucht en wachtende uren op Mumbai Airport kon ik uiteindelijk mijn vlucht omboeken via Dubai.

In het vliegtuig terug naar huis schreef ik het volgende:
''Voel alles en niets tegelijkertijd. Zenuwen, angst, geluk, kwetsbaarheid en onzekerheid. Ben ik er wel klaar voor om weer naar huis te gaan? Misschien ben ik wel heel erg veranderd zonder dat ik het zelf door heb? De afgelopen 11 maanden zijn niet in woorden te vatten. Ik heb de mooiste plekken ontdekt, de schoonheid en de ranzigheid gezien, nieuwe vrienden gemaakt, mijn grenzen verlegd, verder gekomen dan ik ooit had gehoopt, oneindig veel geleerd, mijn familie meer dan ooit gaan waarderen, de liefde gevierd op de meest verlaten plekken, me verbaasd over nieuwe culturen, doorgebeten als het even tegen zat, de wereld vanuit nieuwe perspectieven gezien & bovenal genoten tot in het diepste puntje van mijn kleine teen.
Het is voorbij. Tijd om naar huis te gaan.''

Vanaf het moment dat ik het vliegtuig uitstapte tot het moment dat ik wakker werd in mijn eigen bed voelt als een droom die ik me nog vaag kan herinneren; omhelzingen op Schiphol, ontladingstranen, surprise feestje, frikadellen/bitterballen/kaasjes/stroopwafels, vriendinnen, buren.....
Het moment wat je zo vaak in je hoofd afspeelt is opeens echt.

En dan het besef dat alles hier gewoon door is gegaan.
Dat nog zoveel hetzelfde is.
Ik pak mijn backpack uit waar zomaar ineens 11 maanden uit vallen.
11 maanden die ik met niemand precies kan delen.
En misschien is dat ook helemaal niet erg.
Misschien is dat juist wel wat het zo uniek maakt.

Lieve allemaal, bedankt voor het lezen, het meeleven en de reacties.
Komen jullie binnenkort een keer langs in mijn nieuwe kamer in Amsterdam?

XX